296 - حسین پناهی
- کفش، ابتکار پرسه های من بود !
و چتر، ابداع بی سامانی هایم !
هندسه، شطرنج سکوت من بود!
و رنگ، تعبیر دل تنگی هایم !
حسین پناهی
+ نوشته شده در شنبه سی ام آذر ۱۳۹۲ ساعت 9:9 توسط علی
|
295 - منیره حسینی
- تا تو نفس می کشی
اگر زمستان هم بالای سرم بنشیند و
دندان های مصنوعی ام
خنده هایم را در لیوان آب حل کند
حتی اگر فراموشی بگیرم
و پدر را...
بازهم با بوی گل هایی که از دامنت می تکانی
بهار دور خانه می پیچد
و من
دوباره همان معشوقه ی جوانی می شوم
که روزی پدرت را عاشق کرده بود - منیره حسینی
+ نوشته شده در شنبه سی ام آذر ۱۳۹۲ ساعت 9:8 توسط علی
|
294 - عباس معروفی
- مرسی که هستی
و هستی را رنگ می‌‌آمیزی
هیچ چیز از تو نمی‌خواهم
فقط باش
فقط بخند
فقط راه برو...
نه،
راه نرو
می‌ترسم پلک بزنم
دیگر نباشی.
عباس معروفی
+ نوشته شده در شنبه سی ام آذر ۱۳۹۲ ساعت 9:7 توسط علی
|
293 - گروس عبدالملکیان
درخت که می شوم
تو پائیزی !
کشتی که می شوم
تو بی نهایت طوفانها !
تفنگت را بردار
و راحت حرفت را بزن !
گروس عبدالملکیان
+ نوشته شده در چهارشنبه بیست و هفتم آذر ۱۳۹۲ ساعت 11:35 توسط علی
|
292 - گروس عبدالملکیان
ندیده ای؟!
همان انگشت که ماه را نشان می داد
ماشه را کشید
گروس عبدالملکیان
+ نوشته شده در چهارشنبه بیست و هفتم آذر ۱۳۹۲ ساعت 11:33 توسط علی
|
291 - مارگوت بیکل
- هر مرگ اشارتی ست،
به حیاتی دیگر ...
مارگوت بیکل
ترجمه : احمد شاملو
+ نوشته شده در دوشنبه بیست و پنجم آذر ۱۳۹۲ ساعت 10:57 توسط علی
|
290 - جلیل صفربیگی
لنگه های چوبی در حیاطمان
گرچه کهنه اند و جیر جیر می کنند
محکمند !
خوش به حالشان
که لنگه ی همند .....
جلیل صفربیگی
+ نوشته شده در دوشنبه بیست و پنجم آذر ۱۳۹۲ ساعت 8:15 توسط علی
|
289 - جلیل صفربیگی
غاری یک نفره ام
در طبقه ی دوم آپارتمانی
در محله ای شلوغ
صبح ها
بیرون می زنم از خودم
دنبال کوهی
که جا برای غاری یک نفره داشته باشد
شب ها
بر می گردم به خودم
آتش روشن می کنم
و روی دیواره هایم
طرحی می کشم
از معشوقه ای
که ندارم
جلیل صفربیگی
+ نوشته شده در دوشنبه بیست و پنجم آذر ۱۳۹۲ ساعت 8:14 توسط علی
|
288 - جلیل صفربیگی
مانند همیشه چشم هایم به در است
بر سفره ی ما جگر نه ، خون جگر است
ته مانده ی سفره ی شما را آورد
آری ، پدرم مورچه ی کار گر است
جلیل صفربیگی
+ نوشته شده در دوشنبه بیست و پنجم آذر ۱۳۹۲ ساعت 8:13 توسط علی
|
287 - ايلهان برک
- يک زن
اگر بخواهد
حتي مي تواند با صدايش
تو را در آغوش بگيرد
ايلهان برک
+ نوشته شده در شنبه بیست و سوم آذر ۱۳۹۲ ساعت 15:23 توسط علی
|
286 - چند شعر از اورهان ولی / ترجمه : احمد پوري
1
در انتظار توام
در چنان هوایی بیا
که گریز از تو ممکن نباشد.
2
چه خوش است
ترانه‌اي كه با سوت مي‌زني
وقتي مست و سرخوش خيابان‌گردي مي‌كني
اما چه اندوهبار است
همان ترانه
وقتي درون كوپه‌ي قطاري هستي.
3
چه كرده‌ايم
براي
مامِ وطن
بعضي از ما مُرديم
بعضي سخنراني كرديم.
4
چيزي مثل الكل در هواست
حال آدمي مثل من را خراب مي‌كند، خراب.
وقتي دل لبريز غم غربت است.
عشق تو جايي
و تو جايي ديگر،
آدمي مثل من را غمگين مي‌كند، غمگين.
چيزي مثل الكل در هواست
آدمي مثل من را مست مي‌كند، مست.
5
مجاني زندگي مي‌كنيم
هوا مجاني، ابر مجاني
تپه مجاني، چمن مجاني
باران، گِل و شل همه مجاني
بيرون ماشين‌ها
در سينماها
ويترين مغازه‌ها مجاني.
اما نان و پنير نه.
آب و نمك مجاني،
آزادي به قيمت جان
بردگي اما مجاني
مجاني زندگي مي‌كنيم.
مجاني.
احمد پوري در مقدمه‌ي ترجمه‌ي گزينه‌ي شعرهاي اورهان ولي مي‌نويسد: «ناظم حكمت شاعر سرشناس تركيه نخستين ضربات مهلك را بر تن درخت زمان‌خورده و موريانه در دل شعر عثماني وارد آورد. بلافاصله با استقبال از نوآوري او، تازه‌نفسان ديگري پا به ميدان گذاشتند: توفيق فكرت، مليح جودت و اورهان ولي. اين سه شاعر در عين گام نهادن در جاده‌ي شعري ناظم، خود راه‌هاي جديدي گشودند و از شعر ناظم فاصله گرفتند. در ميان اين سه نفر، اورهان ولي جنجالي‌تر و مطرح‌تر بود. او محبوبيت بسياري كسب كرد و اين محبوبيت هنوز هم در جامعه‌ي ادبي تركيه ادامه دارد.
اورهان ولي با سليقه و انديشه‌‌اي كاملا متفاوت به ميدان آمد. شعرهاي او براي جامعه‌ي محافظه‌كار ادبي آن زمان كه آرام آرام از خواب ادبي چندصدساله چشم مي‌گشود، حيرت‌انگيز و حتا غيرقابل پذيرش بود. بي‌اعتنايي مطلق اورهان ولي به ملزومات شعري و حتا زبان مألوف تا جايي پيش رفت كه هم از سوي محافظه‌كاران و هم نوپردازان و انقلابيون زير ضربات شديد انتقاد قرار گرفت.
...با اين ديد انقلابي و تا حدي افراطي بود كه اورهان ولي وارد عرصه‌ي شعر شد و جنجال آفريد؛ اما گذشت زمان ثابت كرد كه جنجال او از نوع گرد و خاك راه انداختن‌هاي مرسوم توسط بي‌مايگان نيست كه فقط چند صباحي نام خود را بر سر زبان‌ها مي‌اندازند و با اردنگي زمان از صحنه خارج مي‌شوند. اورهان ولي در انديشه و سليقه‌ي هنري خود، جدي‌تر از ان بود كه مي‌نمود و شعر او ژرف‌تر از آن است كه مي‌نمايد.»
+ نوشته شده در شنبه بیست و سوم آذر ۱۳۹۲ ساعت 10:56 توسط علی
|
285 - احمد شاملو
- به مناسبت 21 آذرماه سالروز تولد احمد شاملو
چه راه دور!
چه راه دور بي‌پايان!
چه راه لنگ!
نفس با خستگي در جنگ
من با خويش
پا با سنگ!
چه راه دور
چه پاي لنگ!
+ نوشته شده در شنبه بیست و سوم آذر ۱۳۹۲ ساعت 10:52 توسط علی
|
284 - رضا براهنی
- + به مناسبت 21 آذر زادروز براهنی
برف این آواز،
ذره ذره می نشیند بر بلند شاخه های پیکرم آرام
شاخساران درخت پیکرم از برف،
میوه هایش برف،
چون زمستان های دورِ کودکی، دنیای من، رویای من، پر برف
من نمی دانم چه دستی گاهوارِ عشق ما را می تکاند
و نمی دانم که این ناقوس های مهر را در شب،
کیست سوی بازوان و دستهایم می نوازد؟
کیست از اعماق تاریکی به سوی صبحگاه نور می آید؟
رضا براهنی
+ نوشته شده در شنبه بیست و سوم آذر ۱۳۹۲ ساعت 10:51 توسط علی
|
283 - سید علی صالحی
- وقتی که تو نیستی
من هم
تنهاترین اتفاق ِ بی دلیل ِ زمین ام !
سید علی صالحی
+ نوشته شده در شنبه بیست و سوم آذر ۱۳۹۲ ساعت 10:50 توسط علی
|
282 - هاجر فرهادي
- این شعر به اشتباه به نیمایوشیج منسوب شده است.
- چایت را بنوشنگران فردا نباشاز گندمزار من و تومشتی کاه میماندبرای بادها !هاجر فرهادي
+ نوشته شده در چهارشنبه بیستم آذر ۱۳۹۲ ساعت 13:17 توسط علی
|
281 - سید علی صالحی
گاه یادِ همان چند ستاره‌ی دور که می‌افتم
دور از چشمِ تاریکی
می‌آیم نزدیکِ شما
کمی دلم آرام بگیرد
خیالم آسوده شود
جای بعضی زخم‌ها را فراموش کنم
اما هنوز نگفته: ها!
باد می‌آید.
با این حال تو خودت قضاوت کن
من هنوز هم
بدترین آدم‌ها را دوست می‌دارم.
سید علی صالحی
+ نوشته شده در چهارشنبه بیستم آذر ۱۳۹۲ ساعت 11:22 توسط علی
|
280 - رسول یونان
- زندگی در اعماق عادت ها
هیچ فرقی با مرگ ندارد
تو مرده ای،
فقط معنای مرگ را نمی دانی!
رسول یونان
+ نوشته شده در یکشنبه هفدهم آذر ۱۳۹۲ ساعت 10:25 توسط علی
|
279 - شمس لنگرودی - آوازهای فرشته های بی بال
- اشتباهم
تولد من بود
تصمیم اولمان را چرا
همیشه غلط می گیریم .
شمس لنگرودی - آوازهای فرشته های بی بال
+ نوشته شده در یکشنبه هفدهم آذر ۱۳۹۲ ساعت 10:25 توسط علی
|
278 - هوشنگ ابتهاج
- آن که مست آمد و دستی به دل ما زد و رفت
در این خانه ندانم به چه سودا زد و رفت
خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد
تنه ای بر در این خانه ی تنها زد و رفت!
هوشنگ ابتهاج
+ نوشته شده در چهارشنبه سیزدهم آذر ۱۳۹۲ ساعت 9:9 توسط علی
|
277 - سهراب سپهری
دشت هایی چه فراخ
کوه هایی چه بلند
در گلستانه چه بوی علفی می آمد
من در این آبادی، پی چیزی می گشتم
پی خوابی شاید
پی نوری، ریگی، لبخندی
من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هوشیار است
نکند اندوهی، سر رسد از پس کوه
زندگی خالی نیست
مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست
آری
تا شقایق هست، زندگی باید کرد
در دل من چیزی است، مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم، که دلم می خواهد
بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه
دورها آوایی است، که مرا می خواند...
سهراب سپهری
+ نوشته شده در سه شنبه دوازدهم آذر ۱۳۹۲ ساعت 10:55 توسط علی
|
276 - سهراب سپهری
یاد من باشد تنها هستم،
ماه بالای سر تنهایی است...
سهراب سپهری
+ نوشته شده در سه شنبه دوازدهم آذر ۱۳۹۲ ساعت 10:54 توسط علی
|
275 - سهراب سپهری
با سبد رفتم به میدان ، صبحگاهی بود
میوه ها آواز می خواندند .
میوه ها در آفتاب آواز می خواندند .
در طبق ها ، زندگی روی کمال پوست ها خواب سطوح جاودان می دید .
اضطراب باغ ها درسایه هر میوه روشن بود .
گاه مجهولی میان تابش به ها شنا می کرد .
هر اناری رنگ خود را تا زمین پارسایان گسترش می داد .
بنیش هم شهریان ، افسوس ،
بر محیط رونق نارنج ها خط مماسی بود .من به خانه بازگشتم ، مادرم پرسید :
ــ میوه از میدان خریدی هیچ ؟
میوه های بی نهایت را کجا می شد میان این سبد جا داد ؟
ــ گفتم از میدان بخر یک من انار خوب .
امتحان کردم اناری را
انبساطش از کنار این سبد سر رفت .
ــ به چه شد آخر خوراک ظهر ...
ــ ...ظهر از آیینه ها تصویر ِ به تا دوردست ِ زندگی می رفت .
سهراب سپهری
+ نوشته شده در سه شنبه دوازدهم آذر ۱۳۹۲ ساعت 10:52 توسط علی
|
274 - سیلویا پلات
اين زن کامل شده است.
بر تن بی جانش
لبخند توفيق نقش بسته است
از طومار شب جامه ی بلندش
توهّم تقديری يونانی جاری است.
پاهای برهنه ی او گويی می گويند:
تا اينجا آمده ايم ديگر بس است.
هر کودک مرده دور خود پيچيده است
ماری سپيد
بر لب تنگی کوچکی از شير
که اکنون خالی است.
زن آن دو را به درون خود کشيده
همانگونه که گلبرگ ها در سياهی شب بسته می شوند
هنگامی که باغ تيره می شود
و عطر از گلوی ژرف و زيبای گلِ شب جاری می شود
ماه هيچ چيزی برای غمگين شدن ندارد
از سرپوش استخوانی خود خيره نگاه می کند
به اين چيزها عادت کرده است.
و سياهی هايش پر سر و صدا دامن کشان می گذرند.
سیلویا پلات
+ نوشته شده در سه شنبه پنجم آذر ۱۳۹۲ ساعت 8:20 توسط علی
|
273 - سیلویا پلات
- برگردان: گلاره جمشیدیشعری برای سه صدامکان: زایشگاه و پیرامونشصدای اول:سُستم مثل دنیا،ببمار ِ بیمار؛در گذر از میانه لحظاتمنگاهم می کنند با نگرانیخورشیدها و ستارگان؛اما ماهبا توجه ای خاص ترمی گذرد و باز می گذرد،رخشنده، بسان پرستاری؛غمگین است آیابرای آنچه رخ خواهد داد؟گمان نکنم !او مبهوت این باروری است،همین!آنگاه که دست از کار می کشمپدیده ای بزرگمنه ناچارم به اندیشیدننه ناگزیر از ممارستآنچه در من رخ می دهد،نیازمند توجه ای نیست .قرقاول روی تپه می ایستد ومی آرایدپرهای قهوه ای اش را .کاری از من ساخته نیستجز لبخندی بر آنچه از آن آگاهم .همراهی ام می کنندبرگها و گلبرگها،و من آماده ام..صدای دوم:اولین بار که دیدملکه کوچک قرمز را،باورش نکردم .نگاه کردم به کسانی که در دفتر کاردور و برم می پلکیدندهمه شان مسطح بودند!چیزی اطرافشان بودمثل یک مقوای نازک،و حالا من آنرا بُریده بودم .آن مسطحهای مسطح سطحی،برآمده از پندارهاویرانی ها،بلدوزرها،گیوتین ها،اتاقهای سفیدِ وقوع جیغهای دلخراش،وقوعی بی پایان...و فرشته های سرد وپریشان خیالیها...نشستم پشت میزم ،با جورابهای ساق دار و پاشنه های بلندم.و مردی که برایش کار می کنم خندید:"چیز وحشتناکی دیده اید؟رنگتان ناگهان پریده !"و من چیزی نگفتم .منمرگ را دیدمدر میان درختان عریان ،چون فقدانی.نمی توانستم باورش کنم.دشوار است آیاتصور یک صورت یا دهانبرای یک روح ؟!حروفجاری شدند از این کلیدهای سیاه،و این کلیدهای سیاهاز انگشتهای الفبایی من :سفارش قطعات ،فطعات،خرده ریزها،چرخ دنده ها ،چندکاره های بی نظیر.همچنان که نشسته ام ،جان می کَنم وبُعدی را از دست می دهم.نعرهء ترن ها در گوشم :کوچ!کوچ!رد پای سیمگون زمان به سمت فاصله ها تهی می شود.و آسمان سپید از پیمان خود خالی، چون پیمانه ای.اینها پاهای من اند،این انعکاس های ماشینی.تاپ،تاپ،تاپ ...میخ های پولادین....در حال عجز پیدایم می کنند.این مرضی است که به خانه می برمش،مرگی ست.دیگر بار، مرگی ست.آیا هواست این،یا ترکش های انهدام که فرو می برم؟نبضی هستم آیا،که می کاهد و می کاهد،رو در روی فرشتهء سرما؟نکند خاطرخواه من است این ؟!این مرگ !مرگ !در کودکیعاشق نامی خزه پوش بودم.نکند گناه ست این؟این عشق دیرینهء مردهبه مرگ !
+ نوشته شده در سه شنبه پنجم آذر ۱۳۹۲ ساعت 8:16 توسط علی
|
272 - سیلویا پلات
- آینهنقره ام،دقیقم،بی هیچ نقش پیشینهرچه می بینم بی درنگ می بلعمهمان گونه که هست ،نیالوده به عشق یا نفرتبی رحم نیستم ،فقط راستگو هستمچشمان خدایی کوچک،چهار گوشهاغلب به دیوار رو به رو می اندیشمصورتی ست و لکه دارآنقدر به آن نگاه کرده ام که فکر می کنمپاره ی دل من استولی پیدا و ناپیدا می شودصورت ها و تاریکی بارها ما را از هم جدا می کنندحالا دریاچه امزنی روبروی من خم شده استبرای شناختن خود سرا پای مرا می کاودآنگاه به شمع ها یا ماه ،این دروغگویان،باز می گرد دپشت او را می بینم و هما نگونه که هست منعکس می کنمزن با اشک و تکان دادن دست پاداشم می دهدبرای او اهمیت دارم ،می آید و می روداین صورت اوست که هر صبح جانشین تاریکی می شوددرمن دختری راغرق کرده استودر من زنی سالخورده هر روز به جستجوی اومثل ماهی هولناکی بر می خیزد .سیلویا پلات
+ نوشته شده در سه شنبه پنجم آذر ۱۳۹۲ ساعت 8:13 توسط علی
|
271 - سیلویا پلات
- Crossing the WaterBlack lake, black boat, two black, cut-paper people.Where do the black trees go that drink here?Their shadows must cover Canada.A little light is filtering from the water flowers.Their leaves do not wish us to hurry:They are round and flat and full of dark advice.Cold worlds shake from the oar.The spirit of blackness is in us, it is in the fishes.A snag is lifting a valedictory, pale hand;Stars open among the lilies.Are you not blinded by such expressionless sirens?This is the silence of astounded soulsگذر از آبدریاچه سیاه، قایق سیاه، دو آدم سیاه که گویی آدمکهایی کاغذی انددرختان سیاهی که از اینجا آب می نوشند به کجا چنین شتابانند؟آیا مگرنه که باید بپوشاند سایه ها شان تمام وسعت کانادا را؟از نیلوفران آبی قطره وار ، پرتو نوری فرو می چکدبرگها نمی خواهند ما هیچ عجله ای داشته باشیمآنها گردند و صاف ، پر از پند و اندرز های سیاهآبها بسان جهانی سرد از تکانه ی پارو می لرزدروح سیاهی ها در ما و ماهی هاستخود مانعی برای رفتن است وقتی دست پریده رنگ شاخه ای به علامت وداع بالا می آیدستارهها باز می شوند میان زنبق هاآیا زنان پری پیکر دریا تو را با سکوتشان چشم بندی وافسون نمی کنند؟این است سکوت ارواح مبهوت متحیرترجمه : محمد حسین بهرامیان
+ نوشته شده در سه شنبه پنجم آذر ۱۳۹۲ ساعت 8:12 توسط علی
|
270 - شیون فومنی
- تا از ستمی درنکشی گردن رابستند به گردن تو گاوآهن راکردند به نام زندگی تا دم مرگارزانی تو نعمت خون‌خوردن را
- شیون فومنی
+ نوشته شده در یکشنبه سوم آذر ۱۳۹۲ ساعت 9:27 توسط علی
|
269 - شیون فومنی
- پولاد کن از مقاومت بازو رابشکن کمر زمانه بدخو رامشت شب کوچه از تهی سرشار استبیدار شو، از ستاره پر کن او را
- شیون فومنی
+ نوشته شده در یکشنبه سوم آذر ۱۳۹۲ ساعت 9:26 توسط علی
|
268 - شیون فومنی
- ای شب، نکشد ستاره‌ای ناز تراشبگیر مگر بخواند آواز تراصبحیست دهان‌دریده، پی‌گوش سکوتامید، که برملا کند راز ترا
- شیون فومنی
+ نوشته شده در یکشنبه سوم آذر ۱۳۹۲ ساعت 9:25 توسط علی
|
دو خط چایی، یک فنجان خاطره، کمی انتظار.... بوسه ای نزدیک!