302 - نصرت رحمانی
- تنها آنها که مرده اند از مرگ نمی ترسندچون من.چون من که بارها مردانه مُرده امتابوت خویش را همه ی عمربر دوش برده ام.
- نصرت رحمانی
+ نوشته شده در شنبه هفتم دی ۱۳۹۲ ساعت 13:33 توسط علی
|
301 - نصرت رحمانی
- دستت را در دست های من بگذارتا بسرایمدر دست های من بال کبوتریست.
- نصرت رحمانی
+ نوشته شده در شنبه هفتم دی ۱۳۹۲ ساعت 13:32 توسط علی
|
300 - نصرت رحمانی
- چنان در خویش می گریمکه گویی گریه درمانی ستنصرت رحمانی
+ نوشته شده در شنبه هفتم دی ۱۳۹۲ ساعت 13:31 توسط علی
|
299 - ― نصرت رحمانی
- یک زماندر یک مکانبا مرگ میعاد خواهم داشتکاشآن زمان و آن مکاناینجا و اکنون بود.
- نصرت رحمانی
+ نوشته شده در شنبه هفتم دی ۱۳۹۲ ساعت 13:30 توسط علی
|
178 - نصرت رحمانی
- با اینکه تا پگاهپاسی نمانده بودماسیده بود روی پنجره لرد سیاه شبآب نرم نرمک می بافت گیسوانآرام می چمید و زمزمه می کرددر زیر بیدهای پریشانساز قلم به دست گرفتمآرام زخمه کشیدمبر پرده نژند ، پریشیده روانبر تارهای گم شده احساسمن می زدم و آب زمزمه می کرد ، های ... هایدر گرمگاه کارحس کردم آه ... چیزی مرا به سوی درون پیش می کشدبی حوصله چو جیوه فرار ، مرگ واربهتر بگویم : چیزی بسان خوابمن را فسون نموده و با خویش می بردچیزی چنان زماندیری نرفت و رفتساز قلم رها شد از دستمو پلک های خسته روی دیده بال کشیدندصوت و کلام و شکلتبخیر گشته پریدندبیدار و خواب دیدمدیدم نشسته است زیر حباب مهسرکش تر از غرورغمگین تر از غباردلکش تر از بهاردر روبروی من ، گویی به انتظارمن مرد کارماز پیش دام و دانه ریخته بودماز خویش خویشتن گریختهاحساس و اندوهان را در سینه بیختهو غربال را به میخ آویخته بودمدستم فصیح گشتشورم بلیغبر خشک کشتگاه لبانم ترنمی باریدتا خواستم بخوانمش ، آنگه بگیریمشچیزی چو فش فش ماریاز بند بند مهره ی پشتمبالا خزید ، در هم دویدچنان ترک یاس بر ساغر امیدو ریخت در تار و پود وجودمدر هم شکست جام شکرخواب بامدادپلکان خسته را چو گشودمپرنده الهام شعر منقهقه زنان پریدتا دور ، دور دیددر آبی بلندافعی زرد چنبره ای بستو نیش آفتابی اوچون نیزه ای طلاییدر گود نی نی چشمان من شکستنصرت رحمانی
+ نوشته شده در دوشنبه بیست و هشتم مرداد ۱۳۹۲ ساعت 14:16 توسط علی
|
دو خط چایی، یک فنجان خاطره، کمی انتظار.... بوسه ای نزدیک!