175 - منوچهر آتشی

1. 

   کافی کتاب

   
   

   آمدم از گرد راه گرم و عریق ریز 

   س سوخته پیشانیم ز تابش خورشید 

   مرکب آشفته یال خانه شناسم 

   سم به زمین می زند که : در بگشایید 

   آمده ام تا به پای دوست بریزم 

   بسته به ترکم شکار کبک و کبوتر 

   پاس چنین تحفه خندهایست که اینک 

   می بردم یاد رنج و خستگی از سر 

   دست نیازم گرفته حلقه در را 

   سینه ام از شور و شوق در تب و تابست 

   در بگشایید ! شیهه می کشد اسبم 

   خسته سوارم هنوز پا به رکابست 

   اما در بسته است صامت و سنگین 

   سینه جلو داده است : یعنی برگرد 

   از که پرسم دوای این تب مرموز

   به چه گشایم زبان این در نامرد 

   پاسخ شومی در این سکوت غریب است 

   دل به زبانی تپد که : دیر رسیدم 

   چشم غرورم سایه شد رگم افسرد 

   ماند ز پرواز بال مرغ امیدم 

   شیهه بکش اسب من ! اگرچه به نیرنگ 

   کس سر پاسخ ندارد از پس این در 

   خواهم آگه شوم که فرجامش چیست 

   بازی مرموز این سکوت فسونگر 

   جمله مگر مرده اند ؟

   س می پیچد دود 

   زندگی گرم را پیام و پیمبر 

   پس چه فسونیست ؟

   آه ... اینجا ... پیداست 

   نعل سمند دگر فتاده به درگاه 

   اسب سوار دگر گذشته از این در 

   ریخته پرهای نرم کبک و کبوتر

   
   

   
   

   
   

   منوچهر آتشی

174 - منوچهر آتشی

1. 

   کافی کتاب

   کنون رؤیای ما باغی است 

   بن هر جاده اش میعادگاهی خرم و خوش بو 

   سر هر شاخه اش گلبرگ های نازک لبخند

   به ساق هر درختش یادگاری ها 

   و با هر یادگاری نقش یک سوگند 

   کنون رؤیای ما باغی است 

   زمین اما فراوان دارد اینسان باغ 

   که برگ هر درختش صدمه ی دیدارها برده است 

   که ساق هر درختش نشتر سوگند ها خورده است 

   که آن سوگند ها را نیز

   همان نشتر که بر آن کنده حک کرده است ، بر این کنده حک کرده

   است ، با یار دگر اما 

   که 

   گر شمشیر بارد از

   کنون رویای ما باغی است 

   بن هر جاده اش میعادگاهی خرم و خوش ، لیک 

   بیا رسم قدیم یادگاری را براندازیم 

   و دل را خوش نداریم از خراش ساقه ای میرا 

   بیا تا یادگار عشق آتش ریشه ی خود را 

   به سنگ سرخ دل با خنجر پیوند بتراشیم 

   که با ران فریبش نسترد هرگز 

   که توفان زمانش نفکند از پا 

   که باشد ریشه ی پیمان ما در سینه ی ما زنده تا باشیم

   
   

   
   

   منوچهر آتشی

173 - منوچهر آتشی

1. 

   کافی کتاب

   تکرار کن 

   تکرار کن ، فراغت را و رهایی را 

   تکرار کن 

   خنده ی بلند شاخسار بی تاب را بر پرواز بی گاه پرنده ها 

   که صیادی در میان نبوده است جز باد 

   تکرار کن 

   پرنده ای را که چون اندیشه ی سپید و شاد من 

   جز دل ابرها 

   آشیان گرم هیچ باغی را نپذیرفته است 

   تکرار کن 

   
   

   نفس های شکوفه را زیر منقار سنگین مرغ بهار

   تکرار کن 

   پرپر شدن را و شکفتن را 

   تکرار کن 

   خزان شدن را و رستن را 

   تکرار کن 

   غرور شادمانم را بر اسب بادپای چوبین 

   و ریزش حصار بلنمد قلعه ی مفتوح موهوم را 

   تکرار کن 

   پیشانی خونی همگنان معصوم را 

   تکرار کن 

   جاده ی گریزان را تا آستانه ی نخستین خانه شهر مه آلود 

   و نغمه ی دردنکن را تا گوش نخستین دختر برآن آستانه مردد 

   و تپش هایم را تا سینه ی آن دختر 

   که گلوگاهش افق روشن ستاره ای زرین بود 

   و اینک پروازگاه پرنده ای زرین است 

   تکرار کن 

   نفرینم را تا مفصل بالهای آن پرنده 

   و بشکن بالهایی را 

   که بر آشیان سرد بوسه های من گسترده اند 

   بوسه هایی که از هول پرنده ی زرین 

   بر گرد آشیانه ی خود 

   سرگردانی و دریغ آرمیدن را 

   به نغمه ای سوگوار تسبیح می کنند 

   تکرار کن 

   استغراق شبانه را بر دریچه ی آزاد در گذرگاه عطرهای بر بال نسیم مسافر 

   تکرار کن 

   لحظه های بازنیافتنی را 

   خوابگردی کودکانه را در نخستین غروب های بهار دشت 

   تا ساقه های شاداب 

   زیر پای سنگین چشم هایم خم شوند 

   تا رویش علف ها را 

   با کف پاهای عریان احساس کنم 

   تا تپش قلب کوچک پروانه را 

   بر سینه ی کرم غنچه بشنوم 

   تا چشم انداز احساس های گوارا را 

   با درنگی بی تابانه بر تجربه های دردنک 

   حصار رضایت کشم 

   تا زندگی را بپذیرم 

   تا به مرگ نیندیشم 

   تا به هیچ نیندیشم 

   تا اندیشه ای نداشته باشم 

   تکرار کن 

   تا اشتباه نکنم 

   تا بی خردانه بر لحظه ها گام نگذارم 

   تا ناهشیار و بی اعتنا 

   کنون را به فریب باغ های ناشکفته ی فردا ، آزرده نسازم 

   تا به افق ننگرم 

   و دریای جیوه را 

   با همه نرمی و تلاطم 

   زیر پای خود و پیش روی خود احساس کنم 

   تکرار کن و مقدر کن تا پشیمان نشوم 

   تا پشیمان شوم که چرا پشیمان شدم 

   تکرار کن 

   و لحظه هایی را که به گرداب حادثه پایان یافت 

   مقدر کن تا جویبار لحظه ها را به سوی دریای آرام حادثه ای دلپذیر کج کنم 

   مقدر کن تا خود حادثه ای شوم 

   تکرار کن 

   مرا تکرار کن 

   آمین

   
   

   
   

   منوچهر آتشی